Όταν βλέπω ταινίες με ορεινές λίμνες γεμάτες δέντρα και ξύλινες απομακρυσμένες καλύβες, με πιάνει πάντα μια ζήλια.
Πραγματικά νόμιζα οτι τέτοια τοπία δεν υπάρχουν στον θαλασσινό μας τόπο, αλλά τελικά έκανα λάθος.

Μόλις 2 ώρες από την Αθήνα, η λίμνη Δόξα με τα έλατα ν’ αγγίζουν το νερό και τα ψυχρά βουνά να καθρεπτίζονται στα νερά της, είναι για μένα ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Μόλις φτάνεις στη λίμνη, σε κατακλύζει μια ηρεμία που δεν μπορώ να εξηγήσω.

Είναι ένας συνδυασμός απο το ρυθμικό κόασμα των βατραχιών και της μυρωδιάς του έλατου. Παντού βλέπεις άλογα να βόσκουν ελεύθερα και όπου κοιτάξει το μάτι σου, βουνά! Αγαπημένα βουνά!

Κάναμε ένα μικρό πικ νικ στις όχθες για να  απολαύσουμε το σούρουπο…..

Και μόλις άρχισε να σκοτεινιάζει ρίξαμε τα καθίσματα του 7θέσιου, ανοίξαμε την πανοραμική για να βλέπουμε τ’ αστέρια και με 2-3 sleeping bag φτιάξαμε ένα ονειρεμένο κρεβάτι! Κι όταν ξυπνήσαμε το πρωί αντικρίζοντας την υπέροχη θέα, δεν μπρέσαμε να αντισταθούμε. Αψηφώντας το κρύο που κατέβαινε απο τα ακόμη χιονισμένα βουνά, καταφέραμε να κάτσουμε κουκουλωμένοι με κουβέρτες και ζεστό καφέ και να απολαύσουμε το τοπίο.

Περιττό να πώ οτι δεν έλειπε απο την εκδρομή μας και η σχετική δόση trekking (βλέπε περσινά κατορθώματα). Αυτή τη φορά που δεν είχαμε τα παιδιά ήταν μπορώ να πω μια αρκετά γερή δόση, μια και ανεβήκαμε στην Ντουρντουβάνα, μια διαδρομή συνολικά 6 ωρών έντονης ανάβασης και κατάβασης. Διασχίσαμε όλο το δάσος ακολουθώντας τις κόκκινες κουκίδες του μονοπατιού και όταν αρχίσαμε να πλησιάζουμε στην κορυφή η θέα μας συνεπήρε!